Over vallen, vasthouden en verwonderd blijven kijken
Ik geraak niet weg van Erich Kästner. Het proberen heeft geen zin. Dat komt ervan wanneer Duitsminnende vriend(inn)en van de poëzie je wereldje binnendringen. Ik die dacht dat de Duitse literatuur begint en eindigt met Hermann Hesse. Vergis u niet, lezer, ik denk dat nog steeds, maar ik geraak niet weg van Kästner, van “Die 13 Monate”, van “Der Gang fur die Hunde” en van “Doktor Erich Kästners lyrische Hausapotheke”. Dat laatste, welke een verkwikkende ontdekking. Het draagt wezenlijk bij tot het eigen Joie de vivre.
Want Joie de vivre, het levensmotto van de herfst houdt ons, Christine en ik, in de greep. Niets liever dan een leuke houdgreep, als het dan toch moet. De mens met je en naast je, de buur, de vriend, de mens dichtbij en verder weg, de dieren, planten en de dingen groot en klein: ik schenk ze allemaal mijn aandacht en ik krijg hun houdgreep in de plaats.
Graag zien is de sleutel die het kastje Joie de vivre opent. Een kastje voor alle leeftijden. De verzenkeuze is op die manier gemaakt: jong als de ochtend, zoekend als de middag en tevreden als de avond. Joie de vivre is als de dag, als een planeetomwenteling. Het vallen van de avond belooft de nieuwe dag.
Joie de vivre op wandel
Wij nemen je me naar de rand van het Meerdaalwoud, naar Goliath en de boom met de appeltjes. We nemen je mee naar de bron van de Merenloop en tussenin reflecteren wij over al het moois dat op ons pad voor het grijpen ligt. We doen dat ook met verzen van Kästner en Hesse, van Paul Celan en Ingeborg Bachmann, van Anna Enquist, Herman De Coninck en Luuk Gruwez. En zo wordt wat mij betreft Joie de vivre onvermijdelijk.
Waar Christine mijmerde over de herfst tussen eindigheid en eindeloosheid, voel ik hoe diezelfde herfst me bij de hand neemt richting graag zien. Samen nodigen we je uit om mee te stappen – naar waar melancholie en levenslust elkaar raken.
Van harte welkom op HERFSTTIJD, op 26 oktober en 1 november. Een #andereschoenen-wandelworkshop die ik samen met Christine voorbereid en begeleid, en die tevens aansluit bij het jaarlijkse Waerbeke-initiatief Dag van de Stilte.
Dank je, Joost, voor je woorden die nog even blijven nazinderen. Jij schrijft met zoveel eenvoud over graag zien en raakt, lichtvoetig en zonder franjes, aan de essentie van het leven.
Misschien is dat de ware joie de vivre van de herfst: weten dat alles vergaat, en het toch voluit omarmen. In dat samenspel van melancholie en levenslust vinden we elkaar, tussen bladval en belofte.
En zo ontmoeten jouw en mijn woorden elkaar in Herfsttijd. Samen vertoeven in het woud, verstillen om te verbinden: een uitnodiging om, door graag te zien, veerkrachtig te worden.
Ik kijk ernaar uit om onze gasten zij aan zij door deze herfstwandeling te gidsen, samen de kleine wonderen van het seizoen te ontdekken en bij een hartverwarmende kom soep alles graag te zien – met verve en vol aandacht, zoals de herfst.