There is nothing like returning to a place that remains unchanged to find the ways in which you yourself have altered.
“Er gaat niets boven terugkeren naar een plek die onveranderd is gebleven en dan ontdekken hoeveel je zelf veranderd bent.” – Nelson Mandela
Een wandelaar als ik houdt van vertrekken. Niets zo fijn als ’s ochtends nog een laatste blik op de kaart werpen, je rugzak op doen, afscheid nemen, naar buiten stappen en weggaan! Eerst wat aarzelend misschien, soms heeft het veel voeten in de aarde eer je je pad gevonden hebt, maar dan, als het eindelijk voor je ligt en je het inslaat, vind je als vanzelf je cadans.
Stap voor stap kom je los van de muren van je huis, je kantoor, je wijk, het verkeer om je heen…
De wereld in – naar jezelf toe
Een sereen landschap stelt gerust en lucht op. Je kijkt met open vizier naar de wereld, klaar voor het onverwachte dat je pad zal kruisen. Zo gezien heeft elke wandeling iets avontuurlijks: het is een reis waarvan je het verloop bij vertrek nog niet kent, maar die wel doelgericht en betekenisvol is.
Levenskunst – op weg naar geluk
Voetreizen is een fysieke en mentale uitdaging die je met een beetje inspanning en volharding tot een goed einde brengt. Aangekomen op je plaats van bestemming is je reisdoel bereikt en overvalt je een fijn gevoel van voldoening. Je onderneming is ‘gelukt‘ en dat op zich al stelt tevreden. Wandelen draagt bij tot levensvreugde en zelfvertrouwen. Als dusdanig is wandelen een uiting van levenskunst: wandelen is de vaardigheid om alle mogelijkheden, die het hier en nu je biedt, zo goed en optimaal mogelijk te benutten.
De verwandeling
Wandelen maakt nieuwsgierig. Inderdaad verruim je al wandelend je ingesteldheid met je voeten. Die open geest heb je nodig om nieuwe inzichten en wijsheden te verwerven.
Wandelen is ook inspirerend en verrijkend. Op het einde van je tocht, als je met een rugzak vol nieuwe inzichten en ervaringen terug thuis bent, besef je plots hoezeer al dat stappen je als mens veranderd heeft. Terug in je vertrouwde, veilige plek, bij je naasten, ervaar je de transformerende kracht van wandelen.
Als wandelaar houd ik daarom niet enkel van vertrekken, maar ook van thuiskomen. Voor een verrijkende wandeling heb je beide nodig, denk ik. Zonder de gewisheid van een veilig huis voel ik me geen wandelaar meer, maar ben ik een mens op de dool of op de vlucht.
Je ne puis pas vous donner une adresse pour réponse à ceci,
car j’ignore personnellement où je me serai trouvé entraîné prochainement,
et par quelles routes, et pour où et pour quoi, et comment!
” Ik kan u in antwoord daarop geen adres geven, want ik weet zelf niet naar waar ik binnenkort heen zal worden gesleept, en ook niet via welke wegen en met welke bestemming en waarom en hoe!” (*)
(*) Arthur Rimbaud, Brief uit Aden, 5 mei 1884 in: Frédéric Gros, Wandelen. Een filosofische gids, De Bezige Bij, Amsterdam, 2022, p. 27, De drift te vluchten (Rimbaud), vertaling Liesbeth van Nes.
Fernweh en Heimweh – twee dimensies, één geheel
Mijn wandelingen zijn verhalen op een continuüm van vertrekken en weer thuiskomen. Dit energetische ritme van mijn twee tegenovergestelde verlangens – vertrekken versus thuiskomen of buiten versus binnen – drijft me als wandelaar voort. Tussen beide uitersten ligt mijn pad dat ik bewandel en dat me telkens weer een stukje dichter bij mezelf brengt.
