En dat we een mooie reis gehad hebben…
Tot in de puntjes goed georganiseerd was het, zelfs de sneeuw was van de partij. Een heuse WinterReise is het geworden.
In de voormiddag lag de klemtoon op de natuur, en wat die met ons kan doen wanneer we wandelen. Joost Tresignie begeleidde ons langsheen een mooie oude lindeboom over het plateau met een groots vergezicht ten Oosten van Bierbeek. Twee bijzondere plekken waar we getrakteerd werden op twee bijzondere gedichten. Joost vertaalde en vertolkte vakkundig “Der Lindenbaum” uit “Die Winterreise” van Wilhelm Müller op zijn eigen geestige wijze. We werden pakweg 200 jaar in de tijd terug gekatapulteerd.
Daarna volgden acht septiemen uit zijn eigen werk “Septiemen voor Opvelp”. Gewoonweg pakkend, ontroerend en op de juiste plek treffend gebracht. Het plateau onder onze voeten kraakte even, begaf en gaf een deel van haar geheimen bloot: hoe komen al die keitjes daar bovenaan te liggen, en waarom zijn die zoals ze zijn? Het sprak met ons.
Tijdens de afdaling volgden nog meer boeiende rariteiten: een stuk meteoor in het Perrebos, de effecten van ijzerzandsteen, het Judasoor en de restanten van Union Match – de stekskes. Joost wijdde ons in heel wat verrassende kanten van de natuur in.
Voetweg 93, over “Het Boulevarreke” – en heel even waanden we ons in de Hoge Venen – bracht ons terug naar het vertrekpunt: De Ruisbroekmolen alwaar een lekkere kom warme soep en een pistolé of twee ons opwachtten. Meer moet dat niet zijn!
Dan klaar voor deel 2: het Wandelen zelf. Wat maakt ons daarin gelukkig?
Alleen al de glunderend enthousiaste uitstraling van Christine, terwijl ze Henry David Thoreau citeert, zet je zo op weg dat het zeker zal lukken.
Een doordachte keuze aan passende poëzie illustreert, motiveert en vertedert je op evenveel uitgekiende plekjes langsheen eeuwenoude prikkelende paden op mensenmaat dwars door Bierbeek en daarrond. Christine bracht Bart Moeyaert, Ton Lemaire en Wilhelm Müller op hun plaats en goedgekozen plek, onversaagd en onverstoord door dwarrelende sneeuwvlokken omgeven recht bij ons naar binnen.
Heel even de ogen toe en dan met lichte tred andermaal weer de wandel in, en het lukt! De natuur, het is maar een woord, het is de beweging daarin die alles bekoort.
Dank je, Christine en Joost, en Lea, Lin, Geertje en Koen. Wandelen zal weer een beetje anders zijn voor mij…
Klaas Janssens
Wat een mooie herbeleving van onze gezamenlijke dag, Klaas. Nog even en de lente komt eraan, ook bij Moviganta.
Ik kijk er naar uit! 🙂
Dankjewel Klaas! En natuurlijk ook de medewandelaars… het was een dag om te ondervinden dat wandelen meer is dan de tijd tussen A en B – met de hulp van de omgeving, het gezelschap en de zorgvuldig gekozen woorden.