De gezonde werking van bewegen in de natuur is algemeen gekend (*). Wandelen in open ruimte is goed voor het fysieke en mentale welbevinden.
Het lijkt alsof wandelen definitief de weg naar de medische wereld gevonden heeft. Heel wat huisartsen raden tegenwoordig wandelen aan, ook bij stress en burn-out. Wandelen is een eenvoudig maar heilzaam middel voor lichaam én geest.
Om dat te bereiken moet je je wel bewust zijn van een aantal zaken:
- beoefenen wandelen niet als een puur lichamelijke activiteit, maar als een methode van reflectie
- laat de stilte toe, want enkel stilte onttrekt zich aan de maalstroom van alledag
In zijn postuum verschenen essay ‘Walking’ (1862) beschrijft de sociaal filosoof en natuurkenner Henry David Thoreau ‘de kunst van het Wandelen’. ‘Misschien zouden we zelfs (…) bij de kortste wandeling moeten vertrekken alsof we nooit terugkeren (…). Als je in staat bent om afscheid te nemen (…) en een vrij man bent – dan ben je klaar voor een wandeling.’
Hoe slaag je erin om de dagelijkse onrust en drukte achter je te laten en met een leeg hoofd, vrij en onbevangen, je wandelingen aan te vatten? Deze vraag kreeg ik onlangs van iemand met wandelplannen, die er maar niet in slaagt om haar hoofd leeg te maken tijdens het wandelen. Haar tochtjes voelen voor haar als een verplicht nummertje tot ontspannen. Het lukt haar niet om energie te halen uit haar wandelingen. Haar wandelingen zijn een bron van extra frustraties en stress…
Herkenbaar? Maak dan van je wandelingen doelbewust korte momenten van nietsdoen. Elke kleine wandeling moet je opvatten als een louterende voettocht, een echte rustpauze, waarin je je terugtrekt en terugplooit op jezelf en de stilte laat weergalmen.
Uit schrik om ook maar iets te missen laten we de ratrace ons werk- en levensritme bepalen. Daardoor verkeren we in permanente tijdsnood. Alleen stilte breekt die hectiek van onze moderne consumptie- en prestatiemaatschappij.
‘Silence is so accurate’, zei de Amerikaanse kunstschilder Mark Rothko.
Stilte is ook schaars. Gebieden met weinig of geen geluidsprikkels zijn moeilijk te vinden. Toch kan je je midden in het groen afsluiten voor al het lawaai en geraas om je heen. Door de rondspokende gedachtestroom in je hoofd tijdelijk uit te schakelen vind je mentale stilte. Net deze innerlijke stilte zorgt voor minder mentale stress.
Pas als je de stilte herontdekt hebt kan je afstand nemen van de waan van de dag. Omdat je open staat voor nieuwe, onverwachte gewaarwordingen kan je de stilte ook bewust weer doorbreken en weloverwogen keuzes maken.
Het zijn net die schijnbaar passieve reflectiemomenten die je in staat stellen tot doelgerichte en betekenisvolle acties. Af en toe een time-out inlassen kan al volstaan om de regie over het eigen leven terug te winnen.
Het begrip ‘sauntering’ (slenteren, kuieren), zoals Thoreau wandelen noemde, is onthecht wandelen. Een iteratieve lichamelijke beweging als beproefde methode om zich te onttrekken aan de dagelijkse sleur, om de gedachten te ordenen en te focussen op vragen die er echt toe doen: wat is belangrijk voor mij, wat zijn mijn waarden, waar wil ik met mijn leven naartoe?
Uiteraard mag stilte geen stilstand worden. Maar we moeten haar wel koesteren en een welwillend extra duwtje in de rug geven. Af en toe moet stilte de drukte kunnen overstemmen, zodat stilheid en gejaagdheid zich weer in evenwicht houden.
(*) https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0013935118303323
