Afgelopen zondag, 30 oktober ‘22, is de wintertijd ingegaan. Het einde van de zomertijd. Al voelde dat niet zo. Het warme, zonnige weer had haast iets onwezenlijks. Het gaf aan deze dag een adembenemend maar tegelijkertijd ook beangstigend mooi karakter.
Het voornemen van dit #andereschoenen event: de dwingende kloktijd Chronos even on hold zetten en plaats maken voor creatieve betekenistijd Kaïros rond het thema ‘herfst’.
Afscheid nemen van alle dagdagelijkse beslommeringen. Een dag lang zonder zorgen, verplichtingen of activiteiten. Alle tijd en aandacht ten volle vestigen op het gezelschap en de natuur om ons heen.
Samen vertragen en verstillen.
Beelden, geluiden en geuren uit de omgeving waarnemen. De behoefte voelen om de eigen reflecties hierover te kunnen delen. De behoefte ook om nieuwsgierig te luisteren naar de ervaringen en reflecties van een ander.
Open staan voor kleine toevalligheden van het moment en deze naar waarde schatten.
Tijdens dit event hebben we ons geoefend in de kunst van het wandelen.
Het lied van de veldleeuwerik in volle herfst?!
De ontmoeting op de Hazenberg met Dichter in Opvelp Joost Tresignie …
Het waren emotioneel aangrijpende kippenvelmomenten.
Ook deze #andereschoenen wandeldag werd georganiseerd vanuit de vertrouwde ecologische schuur van De Broeikas in Neervelp.
De herfstwandelingen zitten erop. Voor de komende maanden werk ik aan een #andereschoenen winter wandelcyclus.
Volg Moviganta Wandelmentor via mijn blog wandelzin, op facebook of linkedin en blijf op de hoogte!
Dankbaar voor alle mooie momenten tijdens de afgelopen wandeldagen kijk ik nu al uit naar de komende ontmoetingen.
Hartelijke groeten,
Christine,
je Moviganta Wandelmentor
Het is een heel fijne dag geweest.
Uitzonderlijk mooi weer en een goede sfeer, een hartelijke verwelkoming met een rustige maar gerichte opener gaven aan dat het goed zou lopen. Alhoewel ik met enige behoedzaamheid op de aangekondigde verstilling en de nakende herfst-thema’s afging – stilte is iets wat we niet zo gewoon meer zijn en eerder onwennig aanvoelt – moet ik beamen dat het goed gewerkt heeft.
We kregen 2 wandelingen voorgeschoteld. In de voormiddag een echte stilte-wandeling en na de lunch zou er een gesprekswandeling volgen.
Dra liepen we in de weidse velden rond Neervelp over slingerende wegen met mooie vergezichten en heel wat kleurrijke natuurelementen. De zon was op haar best en een aangename warmte vergezelde ons. Er was dus veel te zien, te ruiken, te horen en te ontdekken. Mijn hersenen werden danig geprikkeld door al dat moois en de opgelegde stilte versterkte de beleving reeds danig.
Het werd verdomd lastig om al dat moois niet meteen te mogen kunnen delen. Mond houden en verder wandelen was de boodschap. Daardoor vielen er steeds maar meer elementen op, die anders aan mij voorbij zouden gaan, en waar ik nu wel heel intens kennis kon mee maken. Er ontspon zich een vorm van verlengde bewustwording van de aanwezigheid van veel kleine maar mooie en verscheiden gewaarwordingen die alsmaar sterker werden.
Tot op het ogenblik dat er iets bijzonder gebeurde. Veldleeuwerikjes, quasi onzichtbaar, piepten bijna onhoorbaar en danig dartel hoog in de lucht. Dit zachte geluid was ons allen opgevallen en bijna simultaan verbroken we toch de stilte. Weliswaar een eerder uitzonderlijke verschijning in deze tijd van het jaar, maar het feit dat we dit samen zo opmerkten en aanvoelden gaf een bijzonder moment van verbinding. De beleving was zacht maar heel intens.
Er werd dan ook niet veel meer dan nodig over uitgewisseld, maar het was een eerste golf van klein diep geluk door mijn lijf.
Even verder liepen we over en door de moordenaarsweg, een prachtige nauwe en intieme holle weg op mensenmaat. Zo zijn er niet veel meer. Ideaal voor een stiltebeleving kwamen we daarna feilloos terecht op de Hazenberg. Een magnifiek glooiend natuurgebied met charmante uitzichten. Zoveel moois te verwerken… in stilte, diep in mezelf, en goed in mijn hersenen gegrift.
Boven gekomen kwamen we een man tegen. Hij sprak ons aan en verbrak daarmee onze stilte. Het bleek een Dichter uit Opvelp, Joost Tresignie, te zijn en hij trakteerde ons op een treffende opvoering van een van zijn gedichten, perfect passend bij het mooie landschap en de sfeer. Ook dit was een toevallige en eerder uitzonderlijke verschijning maar het feit dat onze zintuigen zo scherp open en ontvankelijk stonden maakten van deze voordracht een ultieme en onvergetelijke beleving.
Zonder woorden keken we elkaar aan, en de glimlach verried alweer een golf van klein diep geluk door onze lijven. We zijn verbonden.
Ook al kennen we elkaar niet. De kennismaking was zeer summier, en de opdracht om de stilte aan te houden belette ons te vervallen in gewone dagdagelijkse conversaties die toch tot niets leiden.
Stilte werkt. Je moet eerst door een stilte om daarna een geluid, of andere beleving, haar energie en intensiteit ten volle te kunnen laten ervaren.
Terug in de Broeikas aangekomen, tijdens de lunch, ontspon er zich een gevoel van verwantschap. We beseften dat stilte ons verrassend toch bij elkaar gebracht heeft.
Tijdens de tweede wandeling, de gesprekswandeling, werd er dan tijd en ruimte gemaakt voor het delen van onze ervaringen. Dat verliep met een verhevigde nieuwsgierigheid en in een zeer behaaglijke en openhartige warme sfeer. Alsof we elkaar al 15 jaar kenden. Met andereschoenen tijdloos en Kaïros ten voeten uit…
Dank aan Christine, Maria & Joost.
Klaas Janssens
Bedankt, Klaas, voor deze mooie aanvulling. Fijn te lezen dat deze stille dag zo goed werkte voor je!
Rustpauzes inbouwen en stilte toelaten op momenten waarop we rusteloos ons eigen leven achterna hollen…. het verdient onze aandacht.
Met luisteren en verwondering bereiken we een waardevoller bewustzijn, zeker als we onze ervaringen ook kunnen delen.